De Menhir

Megalieten: ‘Menhirs’ en ‘Dolmens’

De menhir behoort tot een van de twee groepen Megalieten ( grote stenen ) en betekent rechtopstaande steen. De andere groep zijn de Dolmens ofwel tafel van steen, welke bestaan uit rechtopstaande stenen met een of meerdere dekstenen. Een goed voorbeeld hiervan zijn onze hunebedden in Drente.
Van oudsher zijn aan de monumenten legendes en gebruiken gekoppeld. De meeste legendes beschouwt de stenen als het werk van God, of anders van de duivel. Vaak zijn de keien mensen, die als straf door god in een steen waren veranderd. Een andere groep legendes verbindt de stenen met de vruchtbaarheid van man en/of vrouw. Over de halve wereld komen megalieten voor en het bekendst zijn de steenrijen van het Bretoense Carnac en Stonehenge in zuidelijk Engeland.
De oudste megalithische monumenten zouden kort na 5000 v.C. zijn gebouwd, terwijl het hoogtepunt van de megalithische traditie plaats vond tussen 4000 en 3000 v.C.
Eerder dus dan de Egyptische piramides (± 2800 v.C.) en zo ́n 2000 jaar ouder dan de Kelten.
Veel mensen vragen zich af hoe de primitieve mens die monumenten heeft kunnen bouwen.
Maar experimenteel archeologisch onderzoek heeft aangetoond dat de steentijdmens ruimschoots de middelen had om de klus te klaren. Om de stenen te houwen volstonden zijn bijlen en het verplaatsen gebeurde op een soort slee die werd vooruitgeschoven over houten rollers of wie weet gewoon over het besneeuwde landschap. Het rechtop zetten gebeurde wellicht met de hulp van hefbomen en aarden steunheuveltjes.
Over de functie en bedoeling van megalieten doen de gekste theorieën de ronde.
Sommigen zien er schuilkelders in tegen aanvallen van Ufonauten tijdens de prehistorie, sommigen denken aan collectoren van de energie van aardstralen, sommigen vertellen over een symbolische baarmoeder.
De wetenschap denkt daar anders over.
Vaak wordt gesteld dat de monumenten bedoeld waren als graf, maar in verdacht weinig dolmens werden grafresten gevonden en waren ze veel te groot voor het handjevol geraamtes dat er werd begraven.
Menhirs en monumenten als Stonehenge waren overduidelijk geen grafkamers.

“Le Grand Menhir Brisé” in Frankrijk woog 250 ton en was 20 meter hoog

 Net als de middeleeuwse kathedralen waren de monumenten ook religieuze ontmoetingsplaatsen en dat kan o.a. uitleggen waarom er nogal eens astronomische lijnen worden aangetroffen.
De prehistorische boer had ongetwijfeld gemerkt dat bepaalde periodes in het jaar geschikt waren voor ploegen, zaaien en oogsten. Die tijdstippen hingen samen met de stand van de zon, de maan en eventueel sterren en legde hij een verband met de hemellichamen en het succes van zijn handelen. Misschien is dat de reden om als eerbetoon een soort tempel te bouwen.
De megalieten dateren uit de beginperiode van de landbouw en wellicht waren ze ook bedoeld om een territorium vast te leggen.
Net als kathedralen dienden de megalithische monumenten als sociale ontmoetingsplaatsen. Archeologen hebben ontdekt dat er optochten werden georganiseerd, mensen er samenkwamen, feestmalen aanlegden en er mogelijk een markt hielden. Sommige steentijdvolkeren plaatsen bij het bouwen van een nieuw dorp een menhir, als teken van de eenheid van de stam.
Blijkbaar hebben mensen zichtbare en tastbare symbolen van hun eenheid nodig. Een andere overeenkomst met de kathedralen is de verbondenheid van Leylijnen. Krachtplaatsen en Leylijnen werden in de tijd voor het christendom als iets heiligs beschouwd.
De natuurmens zag een leylijn als een van levenskracht pulserende energiebaan van Moeder Aarde en krachtplaatsen als plekken waar de planeet ademhaalt.
Hier ontstonden cultusplekken om contacten met de Andere Werelden, waaronder Elfenland, te onderhouden.
Men trachtte de aanwezige etherische vortexenergie weer te geven , te versterken door er megalithische monumenten bovenop te plaatsen.
Het is dus duidelijk, megalieten hadden meer dan één functie of bedoeling. We kunnen in ieder geval er vanuit gaan dat we de betekenis van de monumenten moeten zoeken in de sociale situatie in die tijd.